Release date : 14 april 2009 both sides of the Atlantic.

Als je de hoes ziet, met een foto van de heren, weet je al meteen wat je in de kuip hebt : onvervalste, rechttoe, rechtaan ‘Southern Rock’. Wie is deze Rufus Huff genoemd naar twee totaal obscure bluesmen, Whistlin’ Rufus en Luther Huff ? We laten ze zichzelf voorstellen in eigen woorden:
“Brothers and sisters, greetings from south central Kentucky and welcome to the World of Rufus Huff. For the next few minutes, relax your mind as we take you on a musical journey, perhaps to areas you haven’t visited in awhile. And it’s new territory, stick close, we don’t want to lose you. The terrain gets raw, loud and funky, hold on tight ! If you’re into 70’s Southern Fried Rock ‘N’ Blues, Funk and Boogie, played through a vintage Marshall stack on 10, welcome home musical sojourners !”

Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Dit is de definitie van Rufus Huff. Voor fans van The Allman Brothers Band, Uriah Heep, Montrose, The Outlaws, Lynyrd Skynyrd, Grand Funk Railroad en soortgelijken. Als je je niet goed meer herinnert hoe deze klonken, kan je je geheugen opfrissen met de sound van deze heren van Rufus Huff. Ze doen niet zo maar wat aan, je hoort dat ze hier echt in geloven, en dat werkt aanstekelijk, zelfs al geloof je de dag van vandaag niet echt meer in supersonische ge-Marshall-isde powerchords.

Twaalf songs telt dit album, goed voor een dik uur vertier. Tien eigen nummers, meestal in groepsverband ontstaan en twee jams op blues klassiekers, Sonny Boy Williamson’s “Good Morning Little Schoolgirl” en Willie Dixon’s “I Ain’t Superstitious” die beide lekker bekken in southerh rock-kleedje. “Superstitious” herinnert mij aan de Jeff Beck’s Truth versie uit ’68. Het album werd live opgenomen in de studio, in one take zoals dat heet. Enkel overdubs waar je drie of vier Les Paul’s tegelijk hoort pompen.

Het zal wel niet toevallig zijn dat de frontman van Rufus Huff, Greg Martin, al sinds jaar en dag deze zelfde functie bekleed bij de countryrock-formatie The Kentucky Hunters. Een mens wil af en toe eens wat anders doen. Zanger Jarrod England heeft precies de stem die nodig is voor deze muziek en Dean Smith en Chris Hardesty van de overleden Supafuzz, vormen de hyperkinetische rhythmsection die bij dergelijke bands broodnodig zijn.

Dit is het album dat je nodig hebt als je dit jaar met je vakantie in één ruk naar het zuiden van Spanje wil gaan rijden. Verstand op nul en ‘cranck it up to the max-volume’. Indommelen is er niet meer bij dan.

Ik moet toegeven dat ik echt heb genoten van deze plaat, en zelfs al had ik vandaag één van die ellendige rotdagen, na het draaien dezer kwam ik toch nog uit de hoek met een gelukzalige glimlach op de tronie. Of lag dat meer aan de rooie Nepalese ?

Personnel :

1. Greg Martin : guitars
2. Jarrod England : vocals
3. Dean Smith : bass guitar
4. Chris Hardesty : drums and percussion

witteMVS